Líkams- og hugarræktin mín

Nú þegar landsmenn keppast við að sýna iðrun fyrir ólifnað á liðnu ári í formi fjárútláta og styrkja fyrir fjárplógsstarfssemi þá sem kennd er við líkamsræktarstöðvar, heilsustofnanir og jafnvel einkafyrirtæki sem telja sig lúta guðlegri forsjá, þá finn ég formið og lífsgildin í því að fara í göngutúra með hundinum mínum. Við erum jafningjar. Báðir jafn vitrir eða heimskir - eftir því hvernig á það er litið - eini munurinn er sá að Funi er með fjóra fætur og fer því hraðar yfir en ég. Eða það held ég að sé skýringin.

Við Funi erum vinir. Það er erfitt að skýra þá vináttu. Hún byggir ekki bara á því að ég sé húsbóndinn, heldur á gagnkvæmri ást og virðingu. Ég sé ekki sólina fyrir Funa en hann er tækifærissinni og elskar konuna mína jafn mikið og mig og jafnvel meira þegar hann á von á því að hún gefi honum að borða. Það er þroskandi að alast upp með dýrum og vera í samfélagi með þeim. Sumir menn virðast hafa hlaupið yfir grunnþarfirnar í leit að hamingjunni. Það hefðu þeir aldrei gert ef þeir hefðu átt kött eða hund, svo ég tali nú ekki um félaga eins og Fyrirmyndar-Funa.

Einhver nefndi það við mig á dögunum að ég elskaði hundinn meira en börnin mín. Það er ekki rétt. Hins vegar þurfti ég ekki að borga 150 þúsund krónur í startgjald fyrir þau - þótt það hafi verið skammgóður vermir - og þau eru nú að æfa á fjárplógsstöðvunum, sem Funi heldur mér frá, og konan mín líka. Er von nema að sagt sé að besti vinur hundsins (Funa) sé ég.

Myndin er tekin af Funa fyrir utan sumarbústað fjölskyldunnar í Kjós nú i byrjun janúar. Takið eftir gallanum. Jafnvel gallalausir hundar hafa gott af því að vera í göllum. Það sparar þvott á nokkrum handklæðum þegar inn er komið.